Cahit Sıtkı Tarancı, 1946’da düzenlenen Şiir Yarışması’nda Otuz Beş Yaş adlı şiiriyle birincilik ödülünü kazanmış ve 1957’de Varlık dergisinin düzenlediği bir soruşturmada yaşayan sanatçıların en beğenileni seçilmiştir. Şiir kitapları arasında, “Ömrümde Sükut” (1933), “Otuz Beş Yaş” (1946), “Düşten Güzel” (1952) ve “Sonrası” (1957) bulunmaktadır. Bu eserlerinin bir araya toplandığı ve ayrıca kitaplarına girmemiş 35 şiirinin de yer aldığı bir koleksiyon, şairin bütün şiirlerini kapsamaktadır. Cahit Sıtkı Tarancı, Türk edebiyatının önemli şairlerinden biri olarak tanınır ve eserleriyle geniş bir okur kitlesine hitap etmiştir.
OTUZ BEŞ YAŞ ŞİİRİ
Yaş otuz beş yolun yarısı eder.
Dante gibi ortasındayız ömrün.
Delikanlı çağımızdaki cevher,
Yalvarmak, yakarmak nafile bugün,
Gözünün yaşına bakmadan gider.
Şakaklarıma kar mı yağdı, ne var
Benim mi Allah’ım bu çizgili yüz
Ya gözler altındaki mor halkalar
Neden öyle düşman görünürsünüz,
Yıllar yılı dost bildiğim aynalar
Zamanla nasıl değişiyor insan!
Hangi resmime baksam ben değilim.
Nerde o günler, o şevk, o heyecan
Bu güler yüzlü adam ben değilim;
Yalandır kaygısız olduğum yalan.
Hayâl meyâl şeylerden ilk aşkımız;
Hatırası bile yabancı gelir.
Hayata beraber başladığımız
Dostlarla da yollar ayrıldı bir bir,
Gittikçe artıyor yalnızlığımız.
Gökyüzünün başka rengi de varmış!
Geç fark ettim taşın sert olduğunu.
Su insanı boğar, ateş yakarmış!
Her doğan günün bir dert olduğunu,
İnsan bu yaşa gelince anlarmış.
Ayva sarı nar kırmızı sonbahar!
Her yıl biraz daha benimsediğim.
Ne dönüp duruyor havada kuşlar
Nerden çıktı bu cenaze Ölen kim
Bu kaçıncı bahçe gördüm tarumar.
Neylersin ölüm herkesin başında,
Uyudun uyanamadın olacak.
Kim bilir nerde, nasıl, kaç yaşında
Bir namazlık saltanatın olacak,
Taht misâli o musalla taşında.
