Açlık Sanatçısı Özet – Franz Kafka

Açlık Sanatçısı, Franz Kafka‘nın ilk defa 1922’de yayımlanan hikayesidir. Hikaye ayrıca Kafka’nın kendisi tarafından yayın için hazırladığı son hikaye koleksiyonu olan Açlık Sanatçısı içinde de yer almaktadır. Hikaye, son derece karamsar ve fabl niteliğinde bir öyküdür ve sonunda net bir ahlaki ders içermemektedir.

Açlık Sanatçısı Kitap Özeti

Bu hikaye, açlık sanatçısının trajik hikayesini anlatır Kendisini yaşamın diğer yönlerinden tamamen mahrum bırakarak oruç tutmaya adanmış bir adamdır. Hikaye başladığında açlık sanatının eski popülerliğinden bahsedilir. Bir zamanlar ailelerin açlık sanatçısının açlık sürecini izlemeye gittikleri popüler bir etkinlikti. Ancak sanatçı, kendisi için sanatın onuru olan bu etkinliğin asla gerçek bir sanat olarak görülmediğinden ve insanların onun hile yapmadığını inanmakta zorlandığından büyük bir hayal kırıklığı yaşar.

Bu popülerlik döneminde, halkın sanatçıyı nöbetleşe izlediği anlatılır. Ancak bazı nöbetçilerin bunu ciddiye almadığı ve açlık sanatçısına bir şeyler yeme fırsatı vermek için kasıtlı olarak bunu yaptığı sanatçının sinirlerini bozar. Bazı nöbetçiler ise daha ciddiye alır, bütün gece kafasıyla sanatçıyla onuşur ve sabah kahvaltısı için minnettarlıkla ondan yararlanır (bu da sanatçı için büyük bir gurur kaynağıdır). Ancak hiç kimse bir süre boyunca tamamen oruç tutmasını gözlemlemeye istekli olmadığı için, sanatçının dürüst olup olmadığı her zaman şüpheli kalır.

Bu popülerlik döneminde açlık sanatçısı, bir impresaryo tarafından “yönetilir”. Ancak impresaryonun ilgisi gerçek bir endişeden ziyade yatırımını koruma amacına yöneliktir. Impresaryo, sanatçının açlık sürecinin bir kasaba halkının ilgi süresi olan kırk günlük bir sınırı olduğunu belirler. Bu durum sanatçıyı her zaman sinirlendirir çünkü kendisinin çok daha uzun süreler oruç tutabileceğine inanır. Aslında, aç sanatçı kendisini kendi özgür iradesiyle kafesinden asla çıkmayan biri olarak övünür – “insanların buna boyun eğmesi gerektiğini.” Kırk günlük oruçların sonunda, impresaryo sanatçının eserin ruhuna uymayan gösterişli etkinlikler düzenler. Bu oruç sonu “kutlamaları”, aç sanatçının bir masaya oturtulduğu ve impresaryonun seyircilere kadeh kaldırdığı bir şekilde sona erer.

Yıllar geçtikçe açlık sanatçısının popülaritesi azalır. Sonunda, yeni bir izleyici kitlesi arayışında olan ve en büyük günlerinin henüz kendisini beklediğine inanan sanatçının impresaryosundan ayrılır ve sirk dünyasına katılır. Ancak onun için düşük öncelikli bir durumdur ve hayvan kafeslerinin yakınında yerleştirilir. Genel halk için pek görünür değildir ve çoğunlukla ana sirk gösterisinin aralarında veya insanların başka bir yere gitmeye çalıştığı sırada izleyici ile etkileşim kurar. Nihayetinde kırk günlük sınırdan özgürce oruç tutabilir ve en büyük başarılarına ulaşabilir, ancak orucunu gözlemleyecek ve ona anlam katacak kimse olmadığı için açlığın sanatçısı bile kaç gün boyunca yemeksiz kaldığını hatırlamaz.

Bir gün, bir bekçi ve diğer görevliler, görünüşte düzgün bir kafesin içine bakarlar ve uzun süredir ihmal edilen açlık sanatçısını ölümün eşiğinde bulurlar. sanatçı, her zaman saygı görmek istediğini söyler, ancak onlara bunu teklif ettiklerinde onları azarlar. Son sözleri ise sadece sevdiği bir yiyecek bulamadığı için oruç tuttuğudur.

Açlık sanatçısı öldüğü gibi sirk onu genç bir panterle değiştirir. Panter, aç sanatçıdan çok daha etkileyicidir ve hikayenin son görüntüsü, izleyicilerin bu yeni serginin kaslı canlılığına hayranlıkla kafesi saran bir grup halinde toplanmasıdır.